بدون عنوان

بعضی وقتا اژدهایی  درونم از خواب پامیشه و با شتاب خودش میچسبونه به شیشه چشام

از کربن وجودم کیسه کیسه برمی داره و آتیشش ر از دهنم بیرون میریزه

این آتیش چیو میسوزونه خودش میدونه

اما

این اژهای نفهم هیچ چیو نمیبینه پرده ی چشام میکشه پاییین آتیشهای فراخش میریزه پایین کوچیک و بزرگ سرش نمیشه

آتیشش خوووووووووووووب میسوزونه تا...

وقتی کربنش تموم میشه ، مث یه بچه گنجیشک کز میکنه کنج خونش

پرده ی چشام میزنه کنار

از پنجره ی چشام میبینه چیار سوزونده

بعضی از خاکسترا دیگه درست نمیشن و فقط یه بار میسوزن واسه همیشه

و دل گنجیشک میگیره از اژدهایی شدنش

کربنم اگه تموم شه دیگه سوختی ندارم واسه ادامه ی روزام

این اژدهای بی فکر و بی رحم