پنجره ای به دنیای این روزهای کودکانمان

کلاس اولي ها، کلاس دومي ها، کلاس سومي ها، همين طور بگيريد برويد بالا تا برسيد به دانشجوها، براي سال تحصيلي هر چه مي خواهيد بخريد فقط تبلت نخريد! چرا؟ چون ما داريم قرعه کشي مي کنيم و صد تا تبلت مي دهيم، اين جملات و عبارات را با کمي بالا و پايين و کم و زياد حتما شنيده ايد، حتما هم مي دانيد تبليغ کدام بانک است و آخرش هم قرار است چه اتفاقي بيفتد! که ما به اين قسمتش کاري نداريم، ولي ماجرا از اين قرار است که خريدن تبلت و گوشي و انواع وسايل الکترونيکي براي بچه ها در جامعه رواج پيدا کرده و در حال گسترش است. اين روزها همه بچه ها در حال بازي با گوشي و تبلتشان هستند و طوري اين وسيله را انتخاب کرده اند که انگار مهم ترين و ارزشمندترين وسيله زندگي شان است. ما در اين مطلب به بررسي اين معضل پرداخته ايم و سعي کرديم دلايل اين اتفاق را پيدا کنيم، به دنبال پيامدهاي بعدي اين اپيدمي گشته ايم و پاي صحبت مشاور خانواده نشسته ايم تا راهکار نجات از آن را هم ياد بگيريم، حالا ما به شما مي گوييم، پدران و مادران کلاس اولي ها، کلاس دومي ها، کلاس سومي ها، دبستاني ها و راهنمايي ها و دبيرستاني ها اگر با ما همراه باشيد شايد بهتر بتوانيد رابطه فرزندان تان با اين وسايل را مديريت کنيد.

پاي تلويزيون نشسته است و برنامه کودک تماشا مي کند، سر و کله اش پيدا مي شود که مامان مامان گوشيتو بده! و کاشف به عمل مي آيد که خانم مجري برنامه از آن ها خواسته جواب سوالش را که يک معماي بسيار سخت کودکانه است! به شماره عجيب و غريب و بسيار طولاني پيامک بزنند تا اگر برنده مسابقه شدند، جايزه اش يک گوشي تلفن همراه باشد. اين تازه اول ماجرا است، همه برنامه ها و تبليغات مستقيم و غير مستقيم به بچه ها اين طور القا مي کنند که شما بايد گوشي، تبلت يا يک وسيله الکترونيکي مخصوص به خودتان را داشته باشيد. وسيله اي که اصلا معلوم نيست چه دردي از دردهاي کودکي را درمان مي کند و چه فوايدي براي اين موجودات تازه به دوران رسيده! دارد.

کافي‌است نگاهي به دورو برتان بيندازيد و بچه هاي بسيار چاقي را ببينيد که حداکثر فعاليتشان فشار انگشت روي سطح گوشي و کمي هم تکان دست و سر در هنگام انجام يک بازي هيجان انگيز است، دنيايي که ما براي بچه هاي امروز مي سازيم يک دنياي تک بعدي و به دور از فعاليت هاي اجتماعي و يا همراه با فعاليت هاي اجتماعي مجازي است.

شهر بازي هاي جديد طوري طراحي شده اند که ماشين هاي بازي الکترونيکي شان بيشتر از وسايل ديگر براي بچه ها جذاب است، مهماني ها و جمع هاي خانوادگي و دوستانه تنها در صورتي براي بچه ها جذابند که يک گوشي يا وسيله بازي توي دستشان باشد. حواسمان به اين دنياي جديد باشد.

اين روزها مدارس هوشمند مي شوند، هوشمند شدن شان هم فقط به داشتن يک تخته الکترونيک است و تحريک بچه هاي مدرسه به داشتن سايزي کوچک تر از آن يعني تبلت.

حالا نه تنها تخته سياه بد است که وايت برد هم به کار نمي آيد و اگر تخته الکترونيک نباشد بچه هاي مدرسه درس و مشق ياد نمي گيرند و مدرسه اي بهتر است که تخته الکترونيکي بزرگ تري داشته باشد و همه بچه هايش هم در خانه تبلت داشته باشند هر چند که فقط با آن تبلت بازي کنند و هيچ کار ديگري انجام ندهند.

وقتي پدر و مادر ها به محض ورود به خانه گوشي شان را چک مي کنند، وقتي کامپيوترشان مثل يکي از اعضاي خانواده اهميت دارد، وقتي در معاشرت هاي خانوادگي هميشه حرفي از دنياي مجازي و چيزهايي که توسط گوشي و تبلت و کامپيوتر ديده اند به ميان است، مطمئن باشيد اين تصوير در ذهن کودکان اين خانواده ثبت مي شود و در ناخودآگاهشان قرار مي گيرد که دنيا در تکنولوژي هاي الکترونيکي است و من براي اينکه به اين دنيا برسم بايد يکي از آن ها را داشته باشم.

اين روزها پدر و مادرها اعتقاد عجيبي دارند که بچه هاي شان را از همه لحاظ تجهيز کنند، طوري که انگار قرار است به ميدان جنگ بروند و اگر مثلا گوشي يا تبلت همراه شان نباشد، نمي توانند از خودشان دفاع کنند و در نتيجه کشته مي شوند، اين روحيه چشم فاميل درآوردن توسط والدين باعث شده هر بچه اي مجهز به يک وسيله الکترونيکي شود تا به وسيله آن چشم دخترخاله و پسرعمو و دوست و آشنا را دربياورد.

منبع:روزنامه خراسان